Fotoğraf: açık kaynaklardan
Geçici çatışmalar ve gelişimsel krizler ile güveni yok eden ve zarara neden olan toksik davranış kalıplarını birbirinden ayırmak gerekir.
Anne ve kızı arasındaki ilişki, bir kadının hayatındaki en güçlü ve en derin ilişkilerden biri olarak kabul edilir. Bir destek, sıcaklık ve bilgelik kaynağı olabilirler ama bazen bunun yerine gerilim, acı ve hatta psikolojik travma alanına dönüşürler.
Geçici çatışmalar ve gelişimsel krizler ile güveni yok eden ve zarara neden olan toksik davranış kalıplarını birbirinden ayırmak gerekir. Psychology Today, anne-kız ilişkisinde bir şeylerin ters gittiğini anlamanıza yardımcı olacak birkaç önemli sinyal belirledi.
Diyalog yerine kontrol ve ceza
Anne, herhangi bir anlaşmazlığa kızını dinlemek yerine bağırarak, cezalandırarak veya yabancılaştırarak tepki verir. Çocukken bu, dışarı çıkmaması söylenmiş veya “görmezden gelinmiş” gibi görünebilir. Yetişkinlikte ise şöyle sert ifadeler kullanılır: “Eğer kendi yönteminle yaparsan, o zaman benim kızım değilsin.”
Aşırı kontrol, çocuğu özerklik duygusundan yoksun bırakır ve kendi kararlarından korkmasına neden olur.
Diyalog ve uzlaşma eksikliği
Sağlıklı bir ilişkide görüş farklılıkları olsa bile tartışmaya yer vardır. Zehirli durumlarda anne ya kızının seçimini küçük düşürür ya da dinlemeyi reddeder. Örneğin, bir kız çocuğu farklı bir meslek veya eş seçer ve annesi bunu “aptallık”, “utanç” veya “aile değerlerine ihanet” olarak adlandırır.
Bu davranış, kız çocuğunu kendi söz hakkına sahip olmaktan mahrum bırakmakta ve güveni zedelemektedir.
Kızına “doğuştan karakter kusurları” atfetmek
Bazı ailelerde çatışmalar suçlamalara dönüşüyor; Kızın herhangi bir kararı, onun “nankörlüğünün”, “zayıflığının” veya “doğru yaşayamamasının” kanıtı olarak yorumlanıyor. Bu artık bireysel eylemlerin eleştirisi değil, bireye yönelik bir saldırıdır.
Sonuç olarak kız kendi değerinden şüphe etmeye başlar ve kaygı ya da sahtekarlık sendromu geliştirir.
Her türlü anlaşmazlığa “saygısızlık” denir
Geleneksel kültürlerde “annene ve babana hürmet et” emri sıklıkla dile getirilir. Ancak bazen bu norm, kızı susturmak ve kendi fikrinden vazgeçmek için kullanılır.
Bu, manipülatif ve suçlama olarak kabul edilir ve anne gerçekte sağlıklı diyaloğu bastırırken kendisini “kurban” olarak konumlandırır.
İlişkilerin tamamen reddedilmesi
“Kendi yolunu bulursan evimin yolunu unutabilirsin” veya “Ya beni dinlersin, ya da seni artık tanımıyorum” gibi ifadeler toksik bir ilişkinin aşırı tezahürüdür. Sevgi ve kabullenme yerine anne ültimatom verir.
Bu tür sözler derin yaralar açar ve çoğu zaman kız çocuğunun duygusal açıdan kopmasına ve aileden yabancılaşmasına neden olur.
Neyin ne olduğunu anlamanın önemi
Her anne-kız tartışması zehirli değildir. Çatışmalar doğaldır; bir kızın sınırlarını ve bağımsızlığını savunmayı öğrendiği anlarda ortaya çıkarlar. Ancak düzenli baskı, manipülasyon ve değersizleştirme “ebeveynlik zorlukları” değil, sağlıksız bir ilişkinin işaretleridir.
Gerekli:
- Açık kişisel sınırlar koyun,
- Yaralanmaları tedavi etmek için bir uzmana başvurun,
- Değer verildiği ve kabul edildiği arkadaşlardan, ortaklardan veya topluluklardan destek arayın.
Anneyle olan ilişki, özgüvenin ve kadın kimliğinin üzerine inşa edildiği temeldir. Bu temel zehirliyse, bunu zamanında fark etmek, bir kürek kürek çağırmak ve iyileşme yoluna başlamak önemlidir. Sevginin kontrol ya da manipülasyon değil, destek, kabul ve seçimlerinize saygı olduğunu unutmayın.
